Dnia 24 stycznia 2017 roku w sali konferencyjnej Oddziału Okręgowego Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana” odbyło się spotkanie dyskusyjne pt. „Nowa Ewangelizacja a społeczna nauka Kościoła”.

W debacie uczestniczyli dyrektor Oddziału Karol Irmler, Adeline Luyken związana z Przymierzem Miłosierdzia i Opus Dei, prezes poznańskiego oddziału stowarzyszenia Studenci dla Rzeczypostolitej, Piotr Kowalski z Młodzieży Wszechpolskiej oraz Piotr Ewertowski ze Szkoły Nowej Ewangelizacji Oikos 2.0. Dyskusja była bardzo ciekawa i zróżnicowana.
Na spotkaniu poruszono trzy główne tematy:

– Czy promowanie i realizowanie społecznego nauczania Kościoła w życiu społecznym może być elementem Nowej Ewangelizacji? Relacja między ewangelizacją osób (kerygmat), a ewangelizacją struktur społecznych.
– “Społeczne panowanie” Chrystusa w państwie świeckim w kontekście Aktu przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Jak powinno wyglądać społeczeństwo chrześcijańskie?
– Możliwe wspólne działania w dziele Ewangelizacji społeczeństwa.

Nowa Ewangelizacja jest rozumiana na wiele sposobów. Najwłaściwszą definicją Nowej Ewangelizacji zdaje się być ewangelizacja osób ochrzczonych, które nie mają osobistej relacji z Panem Jezusem. Zwrócono uwagę, że fundamentem wszystkiego, w tym społecznego nauczania Kościoła jest Osoba Jezusa Chrystusa. Bez żywej więzi z Nim mamy do czynienia nie tyle z chrześcijaństwem, co ideologią chrześcijaństwa, która do niczego nie prowadzi. Zauważono też, że w Ewangelii Jezus często zwracał się personalnie, do konkretnych osób. Należy zatem ludziom „niezagospodarowanym” pokazać Chrystusa i uczyć podstaw, a później zwiększać ich wiedzę doktrynalną, dotyczącą także społecznego nauczania Kościoła. Samo bowiem spotkanie z Osobowym Bogiem nie gwarantuje bycia dobrym katolikiem w przyszłości. Nie oznacza to, że nie mamy, w miarę swoich możliwości, wcielać społecznego nauczania Kościoła w życie naszych wspólnot – nasze pójście za Panem nas do tego obliguje, podobnie jak do ewangelizacji.

Społeczna Nauka Kościoła w wielu wypadkach łączy się z prawem naturalnym. Negacja aborcji czy podkreślanie wielkiej godności małżeństwa są sprawami, które nie muszą być argumentowane religijnie, lecz rozumowo. Społeczne nauczanie Kościoła może być zatem implementowane również w społeczeństwach świeckich. Dąży ono bowiem do stabilnego i sprawiedliwego porządku, który ułatwiałby poznanie Prawdy, oparte na miłości relacje między ludźmi oraz moralne i uczciwe życie, a w konsekwencji zbawienie dusz. Zwrócono uwagę, że Kościół hierarchiczny stracił już dzisiaj (także wśród wielu katolików!) swój autorytet, dlatego koniecznością jest szerokie zaangażowanie katolików świeckich.

Czy współczesne państwo może być chrześcijańskie? Tezie, że współczesne państwo ze swoim wszechobecnym i centralizującym aparatem biurokratycznym jest z natury wrogie chrześcijaństwu, przeciwstawiono opinię o kulturowym zakorzenieniu państwa polskiego w wierze katolickiej, co miałoby stać się zobowiązaniem do ustanawiania praw, opartych na wartościach chrześcijańskich. Każde bowiem państwo potrzebuje kręgosłupa moralnego, zasad, w oparciu o które będzie ono prowadzić działania. Dostrzeżono też, że choć chrześcijanie powinni przekształcać społeczeństwo w duchu Ewangelii, to wyznawcy Chrystusa zawsze będą prześladowani, jak sam Mistrz wielokrotnie o tym wspominał. Nawet w Średniowieczu, które zdaje się być epoką najbardziej chrześcijańską, wprowadzano prawa niezgodne z ówczesnych nauczaniem Kościoła, a wielu świętych doświadczało cierpienia i niezrozumienia ze strony ludzi.

Jak różne środowiska katolickie mogą współpracować? Jednym z głównym obszarów jest kultura, która obecnie, w swojej dominującej postaci, nie jest chrześcijańska, choć niektóre jej elementy odwołują się do kulturowego dziedzictwa Zachodu. Tworzenie i promocja chrześcijańskiej kultury, która byłaby atrakcyjna w przekazie i jednocześnie nieuchybiająca w niczym Prawdzie, jest ważnym zadaniem młodych Kościoła. Między innymi na tym można skoncentrować wspólne działania. Gwarancją dotarcia ze Słowem Bożym do jak najszerszego grona ludzi jest współpraca różnych środowisk. Niech zatem Duch Święty nas prowadzi w gorliwości w zbawianiu dusz i tworzeniu lepszego społeczeństwa.

Piotr Ewertowski